NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
حَدَّثَنَا
عُثْمَانُ
بْنُ أَبِي
شَيْبَةَ
وَمُحَمَّدُ
بْنُ
الْعَلَاءِ
الْمَعْنَى
وَاحِدٌ
قَالَا
حَدَّثَنَا
أَبُو أُسَامَةَ
عَنْ
بُرَيْدِ
بْنِ عَبْدِ
اللَّهِ بْنِ
أَبِي
بُرْدَةَ
عَنْ أَبِي
بُرْدَةَ
عَنْ أَبِي
مُوسَى قَالَ
قَالَ
رَسُولُ اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ إِنَّ
الْخَازِنَ
الْأَمِينَ
الَّذِي يُعْطِي
مَا أُمِرَ
بِهِ
كَامِلًا
مُوَفَّرًا طَيِّبَةً
بِهِ
نَفْسُهُ
حَتَّى
يَدْفَعَهُ
إِلَى الَّذِي
أُمِرَ لَهُ
بِهِ أَحَدُ
الْمُتَصَدِّقَيْنِ
Ebû Musa'dan; demiştir
ki: Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu:
"Verilmesi
emredilen şeyi (sadakayı) gönül hoşluğuyla emrolunan kişiye (fakire) eksiksiz,
tam olarak verinceye kadar (koruyan) emin kasadar, sadaka veren iki kişiden
biridir."
İzah:
Buhârî, icâre, vekâlet;
Müslim, zekât; Nesâî, zekât; Ahmed b. Han-bel, IV, 394.
Bu hadis-i şerif,
başkasının malını koruyup verilmesi gereken yere onu ulaştıran vekilin, mal
sahibi gibi ecir ala-
cağım beyân ediyor. Her
ikisinin hadiste mutasaddık (sadaka veren) diye isimlendirilmesinden bu hüküm
çıkarılmaktadır. Bu ifâde verilecek ecrin, mal sahibinin ecrine denk olmasını
gerektirmez. Asıl maksat, ikisinin de ecre nail olacaklarını beyân etmektir.
Ancak ecre nail olması için vekilde bazı şartların bulunması lâzımdır. Hadisin Sahih-i
Buharî'deki rivayeti de göz önüne alınırsa, bu şartlar şöyle özetlenebilir:
a. Sadaka vermeye vekil
tayin edilmiş olmak,
b. Müslüman olmak,
c. Emin olmak,
d. Emri tamamen yerine
getirmiş olmak,
e. Emredilen malı gönül
hoşluğu ile vermek.
Hadis, emânetin
korunmasına, iyilikte yardımlaşmaya^vekili emre iyi niyetle uymaya teşvik
ediyor.